ناسا
ناسا
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
ناسا
نام سازمان ملی هوانوردی و فضایی آمریکا نام اصلی NASA دوره فعالیت ۲۹ ژوئیه ۱۹۵۸-تاکنون شعار برای منفعت همگانی بودجه ۱۷٫۸ میلیارد دلار در سال (اطلاعات بیشتر) کارکنان ۱۸٬۰۰۰+ مقر واشینگتن دی‌سی رئیس چارلز بولدن معاون رئیس لری گارور نهاد پیشین ناکا وبگاه http://www.nasa.gov سازمان ملی هوانوردی و فضایی آمریکا (به انگلیسی: National Aeronautics and Space Administration) به اختصار ناسا (به انگلیسی: NASA) بزرگترین سازمان فضایی سراسر جهان است. ناسا با نگرانی کنگره آمریکا از عقب‌ماندگی فناوری آمریکا از اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی و با امضای رئیس جمهور دوایت آیزنهاور در ۲۹ ژوئیه ۱۹۵۸ ایجاد شد. عملیات ناسا در ۱ اکتبر ۱۹۵۸ با جذب ۸۰۰۰ کارمند، بودجهٔ سالانه ۱۰۰ میلیون دلار، ۳ آزمایشگاه پژوهشی عمده و دو امکان تست کوچک آغاز شد. این سازمان وارد یک رقابت فضایی با سازمان فضایی شوروی شد. در ابتدا کارهای ناسا بسیار ابتدایی بود و کار خود را با نورت امریکن ایکس-۱۵ آغاز کرد. سپس پروژه عطارد را برای کشف این که آیا انسان می‌تواند در فضا زنده بماند، آغاز شد. طی این پروژه نخستین فضانورد آمریکایی آلن شپارد، ۱۵ دقیقه در فضا پرواز کرد. یک ماه پیش از آلن شپارد، یوری گاگارین اهل شوروی یک بار کره زمین را با وستوک-۱ دور زد و نخستین دورهٔ رقابت فضایی به سود شوروی پایان یافت. ناسا با شکست در دور نخست رقابت فضایی، برنامه‌ای تنظیم کرد تا انسانی بر کره ماه فرود بیاید. به همین منظور، پروژهٔ فضایی جمینای و آپولو را راه اندازی کرد. جمینای موفق به کسب اطلاعات بسیار مهمی از ماه شد و زمینه را برای فرود یک فضانورد آمریکایی بر این کره آماده کرد. پروژهٔ آپولو یکی از گران قیمت ترین برنامه‌های علمی آمریکا تاکنون است و برای آن ۲۰۲ میلیارد دلار آمریکا هزینه شده‌است. سرانجام طی ماموریت آپولو ۱۱، نیل آرمسترانگ نخستین و باز آلدرین دومین فردی شدند که در ۲۱ ژوئیه ۱۹۶۹ بر کره ماه گام نهادند. با گام نهادن آرمسترانگ بر ماه، رقابت فضایی به سود ناسا پایان یافت. پس از آپولو ۱۱، ناسا توانست ۵ فضاپیمای دیگر آپولو را بر ماه فرود بیاورد. پس از آن، ناسا تمرکز خود را روی ایجاد ایستگاه فضایی از جمله اسکای‌لب گذاشت. سپس با امضای رئیس جمهور ریچارد نیکسون، پروژه آزمایشی آپولو-سایوز با مشارکت شوروی اجرا شد. پس از آپولو-سایوز، برنامه شاتل فضایی اجرا شد و دو شاتل چلنجر و کلمبیا منفجر شدند و ۱۴ فضانورد آن‌ها جان باختند. ناسا گفته‌است که در آینده پروژهٔ فضایی اسپاند را به مدت ۳۰ سال و ۳۰۰ فضانورد اجرا خواهد کرد. در سال ۲۰۰۹، چارلز بولدن با رأی مجلس سنای ایالات متحده مدیریت ناسا را بر عهده گرفت و لری گارور معاون وی شد. هم اکنون ۱۸٬۰۰۰+ کارمند در ناسا کار می‌کنند. این سازمان یکی از پرهزینه ترین سازمان‌های دولت فدرال ایالات متحده است. هزینهٔ این سازمان زمان اجرای پروژه آپولو به اوج خود رسید و بیشتر این بودجه خرج ساخت موشک ساترن ۵ شد. تشکیل سازمان ناسا در ۲۸ مه ۱۹۶۴، در حال راه اندازی و کنترل موشک ساترن ۵. فرون براون در مرکز است. از سال ۱۹۴۶، موشک مافوق صوت بل ایکس-۱ به پرواز درآمد.[۱] در اوایل سال ۱۹۵۰، برای راه اندازی ماهواره مصنوعی بین المللی ژئوفیزیک برای سال‌های ۵۸-۱۹۵۷ چالش به راه افتاد و سرانجام ایالات متحده آمریکا پیشتاز این پروژه شد. پس از پرتاب اولین ماهوارهٔ مصنوعی جهان (اسپوتنیک-۱) توسط اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در ۴ اکتبر ۱۹۵۷، توجه ایالات متحده به تلاش‌های نوپای خود در فضا افزایش یافت. کنگره آمریکا نگران تهدید امنیت ملی و تکنولوژی آمریکا و خواستار اقدام سریع رئیس‌جمهور پرزیدنت دوایت آیزنهاور شد. اقدامات آیزنهاور و مشاوران او باعث ایجاد یک سازمان غیر نظامی فضایی به نام ناسا شد. دارپا نیز در این زمان به منظور توسعهٔ فناوری فضایی ایجاد شد. در ۲۹ جولای ۱۹۵۸، آیزنهاور حکم تاسیس سازمان ملی هوانوردی و فضایی آمریکا (ناسا) را امضا کرد. عملیات ناسا در ۱ اکتبر ۱۹۵۸ با جذب ۸۰۰۰ کارمند، بودجهٔ سالانه ۱۰۰ میلیون دلار، ۳ آزمایشگاه پژوهشی عمده (LaRC، LFPL، ARC) و دو امکان تست کوچک آغاز شد.[۲] مهر ناسا در سال ۱۹۵۹ توسط رئیس جمهور آیزنهاور تایید شد.[۳] ناسا رشد سریعی داشت و سهم قابل توجهی از رقابت‌های فضایی را کسب کرد. این تکنولوژی از برنامهٔ موشک آلمانی (وی-۲) به رهبری ورنر فون براون که به نام تکنولوژی دانشمندی آمریکایی به نام رابرت گدارد به ثبت رسید، آغاز شد.[۴] سازمان‌های مختلفی از جمله نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا برای ناسا پژوهش می‌کنند.[۲] بسیاری از سازمان‌های دیگر نیز برنامه‌های فضایی را به ناسا منتقل می‌کنند. در دسامبر ۱۹۵۸، ناسا آزمایشگاه پیشرانه جت را به‌دست آورد.[۲] برنامه پروازهای فضایی چشمگیرترین فعالیت‌های ناسا سرنشین‌دار و بدون سرنشین است. بدون سرنشین دارها به صورت مستقل می‌توانند تجهیزات علمی و تجهیزات موردنیاز سرنشین‌ها را حمل کنند. در آغاز رقابت فضایی بین شوروی و آمریکا، شوروی به موفقیت‌هایی دست پیدا کرد اما در پایان با گام نهادن نیل آرمسترانگ و باز آلدرین بر کره ماه، رقابت فضایی به سود آمریکا خاتمه یافت. ماموریت‌های بدون سرنشین دار سیستم‌های خورشیدی بسیاری را کشف کرده‌اند. ناسا هم‌چنین تلسکوپ‌های فضایی مختلفی را از جمله تلسکوپ فضایی هابل برای کشف اعماق فضا ساخته و همراه ماهواره‌ها به اطراف کره زمین فرستاده‌است. ایکس-۱۵آ-۲ در حال ترک بی-۵۲ موشک هواپیما ایکس-۱۵ (۱۹۶۸-۱۹۵۹) نوشتار اصلی: نورت امریکن ایکس-۱۵ بل ایکس-۱ وسیلهٔ نقلیه‌ای آزمایشی بود که نورت امریکن ایکس-۱۵ را به دنبال داشت و با همکاری نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا و نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا ساخته شد. این طرح شامل یک بدنهٔ باریک حاوی سوخت و سیستم کنترل رایانه است.[۶] هنگامی که رقابت فضایی آغاز شد، هدف اصلی فرستادن یک فرد به فضا بود، در نتیجه با ساده ترین فضاپیماها با راه اندازی موشک این امکان وجود داشت. این منجر به ساخت موشک ایکس-۱۵ شد.[۷] نزدیک به ۲۰۰ پرواز بین سال‌های ۱۹۵۹ و ۱۹۶۸ با این جت انجام گرفت و اطلاعاتی برای طراحی شاتل فضایی آماده کرد.[۸] رکورد بلندترین پرواز با ایکس-۱۵، ۲۵۴٬۰۰۰ پا (۱۰۷٬۹۶ کیلومتر) بوده‌است.[۷] پروژه عطارد (۱۹۶۳-۱۹۵۹) فضاپیمای عطارد ۳ در حال راه اندازی، ۵ مه ۱۹۶۱ پروژهٔ عطارد در سال ۱۹۵۸ و با کشف این که آیا انسان می‌تواند در فضا زنده بماند، آغاز شد. در این پروژه، ارتش ایالات متحده، نیروی دریایی، و نیروی هوایی با ارائه نمایندگان به ناسا کمک کردند. ناسا خلبانانی را با هماهنگی وزارت دفاع ایالات متحده برای آزمایش به خدمت گرفت. د ۵ می ۱۹۶۱، آلن شپارد با ۱۵ دقیقه پرواز در فضا تبدیل به نخستین فضانورد آمریکایی شد.[۹] در ۲۰ فوریه ۱۹۶۲، جان گلن با پرواز در مدار کره زمین، تبدیل به اولین فضانورد آمریکایی شد که در مدار زمین حرکت کرده‌است.[۱۰] در آن زمان شوروی در رقابت فضایی از آمریکا پیش بود. در آوریل ۱۹۶۱، یک ماه پیش از آلن شپارد، یوری گاگارین اهل شوروی با یک بار دورزدن کره زمین با وستوک-۱، تبدیل به اولین انسان در فضا شد.[۱۱] علاوه بر این، در ماه اوت همان سال، وستوک-۲ ساخته شد و یک روز طولانی در مدار زمین پرواز کرد،[۱۲] که منجر به لغو ماموریت آمریکا برای گردش در زیر مدار زمین شد و به اندازهٔ کافی مفید نبود.[۱۳] در پروژه عطارد سه پرواز مداری انجام گرفت که واپسین آن‌ها در سال ۱۹۶۳ بود.[۱۴] آمریکا با شکست در دور نخست رقابت فضایی، برنامه فضایی آپولو را تنظیم کرد که طی آن، انسانی بر کره ماه فرود بیاید. با این حال، ناسا می‌دانست که این گام بزرگ در یک مرحله انجام نمی‌گیرد و نیاز به تلاش‌های فراوان دارد.[۱۵] پروژه جمینای (۱۹۶۶-۱۹۶۲) ملاقات جمینای ۶ و جمینای ۷ نوشتار اصلی: پروژه جمینای پروژه جمینای برای آزمایش و تمرین تکنیک‌های موردنیاز برای فرود بر کره ماه ایجاد شد. نخستین پرواز سرنشین دار جمینای، پرواز جمینای ۳ در ۲۳ مارس ۱۹۶۵ با فضانوردان گاس گریسوم و جان یانگ بود. این ماموریت نشان داد که امکان پرواز دراز مدت انسان در فضا و اتصال بخش‌های فضاپیما در فضا امکان پذیر است و هم چنین فضانوردانش اطلاعاتی پزشکی در مورد اثرات بی‌وزنی بر روی انسان جمع آوری کردند. هم چنین در طول پروژه جمینای، نخستین راهپیمایی فضایی آمریکا انجام شد. پروژه جمینای یک سال پیش از شوروی موفق به اتصال دو فضاپیما در فضا شد و این پیروزی بزرگی برای ناسا و آمریکا بود. کشف سفر به ماه توسط جمینای دو راه داشته‌است. با پرتاب موشک به فضا، و جداشدن فضاپیما به همراه یک کاوشگر می توان بر ماه فرود آمد و از ماه جدا شد و به سمت زمین بازگشت. با این حال، راه حل پیشنهادی شوروی بهتر بوده‌است. این راه حل می‌گوید که برای فرود بر ماه، باید یک موشک بزرگ مستقیم به سمت ماه پرتاب شود و خود به زمین بازگردد. در این مورد نتایج و فعالیت‌های پروژه جمینای یک اتلاف وقت بوده‌است. پروژه آپولو (۱۹۷۲-۱۹۶۱) مقایسه فضاپیماها و موشک‌های آپولو (بزرگترین)، جمینای و عطارد نوشتار اصلی: برنامه فضایی آپولو برنامه آپولو تاکنون یکی از گران قیمت ترین برنامه‌های علمی آمریکا بوده‌است. تخمین زده می‌شود که به پول امروز، ۲۰۲ میلیارد دلار آمریکا برای این پروژه هزینه شده‌است.[۱۷] (در مقایسه، برای پروژه منهتن تقریباً ۲۵٫۸ میلیارد دلار آمریکا هزینه شده‌است.)[۱۸] بیشتر هزینهٔ آپولو برای ساخت موشک‌های ساترن بوده‌است که به مراتب از موشک‌های پیشین ناسا بزرگتر بوده‌اند.[۱۹] فضاپیماهای آپولو نیز از فضاپیماهای پیشین بزرگتر بوده‌است. فضاپیماهای آپولو شامل سه قسمت اصلی می‌شدند. گردونهٔ خدمات (CSM) که شامل تجهیزاتی هم‌چون اکسیژن و آب می‌شد؛ گردونهٔ ماه‌نشین (LM) که امکان فرود بر ماه و ترک این کره را فراهم می‌آورد؛ و گردونهٔ فرماندهی که فضانوردان با استفاده از آن به کره زمین بازمی‌گشتند. باز آلدرین بر کره ماه، ۲۱ ژوئیه ۱۹۶۹ دومین ماموریت سرنشین دار آپولو، آپولو ۸ بود که طی آن فضانوردان در دسامبر ۱۹۶۸ در اطراف ماه پرواز کردند.[۲۰] مدتی پیش از آن، شوروی فضاپیمایی بدون سرنشین را به اطراف ماه فرستاده بود. هر دو ماموریت مانورها برای آماده سازی ورود به ماه تمرین داده شدند. سرانجام در ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹، آپولو ۱۱ برای نخستین بار بر سطح کره ماه فرود آمد. در سال ۱۹۶۱، رئیس جمهور جان اف. کندی مهلت فرود بر ماه را تا پایان دهه ۶۰ مشخص کرده بود که ناسا در این زمان موفق بود.[۲۵] نیل آرمسترانگ نخستین کسی بود که طی ماموریت آپولو ۱۱ بر کره ماه گام نهاد و آرزوهای غیرممکن بشر را ممکن ساخت. به همراه او، باز آلدرین نیز طی ماموریت آپولو ۱۱ بر ماه گام نهاد اما مایکل کالینز در گردونهٔ فرماندهی آپولو ۱۱ منتظر بازگشت دو فضانورد شد. پنج ماموریت دیگر آپولو (از آپولو ۱۲ تا آپولو ۱۷ به جز آپولو ۱۳) هر کدام دو فضانورد به ماه رساند. در طی این ۶ موریت آخر آپولو، ۱۲ نفر بر ماه گام نهادند. طی این ماموریت فضانوردان ۳۸۱٫۷ کیلوگرم (۸۴۲ پوند) از نمونه‌های سطح ماه را به زمین آوردند. روی این نمونه‌ها آزمایش‌های مختلفی از جمله مکانیک خاک، شهاب‌وار، لرزه‌شناسی، انتقال گرما، میدان مغناطیسی، و باد خورشیدی انجام گرفت.[۲۶] هنگامی که آرمسترانگ پای خود را بر روی کره ماه گذاشت،[۲۷] رقابت فضایی به سود آمریکا و ناسا خاتمه یافت. آپولو نقاط عطف عمده‌ای در پروازهای فضایی انسان داشت. ناسا طی ماموریت آپولو کارهای بزرگی را انجام داد؛ ماموریت‌های سرنشین دار به مدار نزدیک زمین فرستاد؛ و انسان را بر روی یک جرم آسمانی فرود آورد.[۲۸] آپولو ۸ نخستین فضاپیمای سرنشین دار فراتر از زمین بود که دور ماه گردید. آپولو ۱۷ نیز واپسین فضاپیمای سرنشین دار فراتر از زمین بود که بر ماه فرود آمد. این برنامه پروازهای فضایی سرنشین دار و موشک، پیشرفت بسیاری در زمینه‌های مختلف از جمله اویونیک، مخابرات، و رایانه داشت. آپولو مورد علاقهٔ بسیاری زمینه‌های فنی و مهندسی و بسیاری از امکانات فیزیکی و ماشین‌آلات توسعه یافته واقع شد. بسیاری از اشیاء و آثار کشف‌شده از این برنامه بر روی صفحه نمایش در مکان‌های مختلف سراسر جهان، به ویژه در موزه ملی هوافضای اسمیتسونین وجود دارد. اسکای‌لب (۱۹۷۹-۱۹۶۵) [ویرایش] ایستگاه فضایی اسکای‌لب، ۱۹۷۴ نوشتار اصلی: اسکای‌لب اسکای‌لب نخستین و تنها ایستگاه فضایی مستقل ساخته شده ایالات متحده‌است.[۲۹] در سال ۱۹۶۵، به عنوان یک کارگاه آموزشی در موشک ساتورن آی‌بی در فضا نزدیک زمین ساخته شد و سپس در ۱۴ مه ۱۹۷۳، در بالای موشک ساترن ۵ راه اندازی شد، ۲۳۵ مایل (۴۳۵ کلومتر) با دریا فاصله داشت و نسب درجه‌اش نسبت به خط استوا ۵۰ بوده‌است. در طول راه اندازی، با از دست دادن حفاظت حرارتی یکی از پنل‌های خورشیدی تولید برق آسیب دید و توسط خدمه تعمیر شد. در مجموع ۱۷۱ روز ۳ خدمه پی در پی در سال‌های ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴ به اسکای‌لب رفتند. اسکای‌لب شامل یک آزمایشگاه برای مطالعه اثرات میکرو گرانشی و رصدخانه خورشیدی بوده‌است. ناسا اسکله شاتل فضایی را برای بالابردن ارتفاع اسکای‌لب برنامه ریزی کرد، اما شاتل در تاریخ ۱۱ ژوئیه ۱۹۷۹ پیش از ورود مجدد اسکای‌لب آمادهٔ پرواز شده بود.[۳۰] برای صرفه جویی در هزینه، ناسا با استفاده از یکی از موشک ساترن ۵ که برای یک ماموریت آپولو لغو شد، به آزمایشگاه فضایی اختصاص داده شد. فضاپیمای آپولو برای حمل و نقل فضانوردان به اسکای‌لب مورد استفاده قرار گرفت. سه خدمهٔ مرد به مدت ۲۸، ۵۹، و ۸۴ روز در اسکای‌لب ماندند. حجم قابل سکونت اسکای‌لب ۱۱،۲۹۰ فوت مکعب (۳۲۰ متر مکعب) بود که ۳۰٫۷ برابر بزرگتر از گردونهٔ فرماندهی آپولو بود.[۳۱] پروژه آزمایشی آپولو-سایوز (۱۹۷۵-۱۹۷۲) خدمهٔ آپولو-سایوز با مدل‌های فضاپیما، ۱۹۷۵ در ۲۴ می ۱۹۷۲، رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا (ریچارد نیکسون) و نخست‌وزیر اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی (الکسی کاسیگین) توافق نامه‌ای مبنی بر انجام یک ماموریت مشترک فضایی سرنشین دار و این که همهٔ فضاپیماهای سرنشین دار قادر به اتصال با یکدیگر باشند را امضا کردند.[۳۲] پروژهٔ آزمایشی آپولو-سایوز، شامل ملاقات و اتصال در مدار زمین با گردونهٔ فرماندهی و خدمات آپولو و فضاپیمای سایوز می‌شد. این ماموریت در ژوئیه ۱۹۷۵ صورت گرفت. این واپسین پرواز فضایی سرنشین دار ایالات متحده تا نخستین پرواز مداری شاتل فضایی در آوریل ۱۹۸۱ بود.[۳۳] در این ماموریت هر دو کشور به صورت مشترک و جداگانه اجازهٔ انجام آزمایش‌های علمی و تجربهٔ مهندسی مفید برای پروازهای آیندهٔ مشترک ایالات متحده و روسیه از جمله برنامهٔ شاتل میر را داشتند.[۳۴] به آن‌ها ایستگاه فضایی بین‌المللی ارائه شده بود. برنامه شاتل فضایی (۲۰۱۱-۱۹۷۲) نوشتار اصلی: برنامه شاتل‌های فضایی پرتاب شاتل فضایی دیسکاوری، سال ۲۰۰۸ تمرکز اصلی ناسا در اواخر سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ روی شاتل‌های فضایی بوده‌است. شاتل‌ها عمدتاً قابل استفادهٔ مجدد هستند. نخستین شاتل فضایی، شاتل کلمبیا نام داشت که در ۱۲ آوریل ۱۹۸۱ به سوی فضا پرتاب شد. این شاتل، به مناسبت بیستمین سالگرد نخستین پرواز فضایی یوری گاگارین به فضا پرتاب شد. اجزای اصلی شاتل فضایی شامل مخزن سوخت خارجی، و دو موشک سوخت جامد است. مخزن خارجی که بزرگتر از فضاپیما است، تنها جزء شاتل است که به صورت مجدد مورد استفاده قرار نمی‌گیرد. شاتل می‌تواند ۶۴۳-۱۸۵ کیلومتر (۴۰۰-۱۱۵ مایل) ارتفاع بگیرد[۳۵] و هم‌چنین می‌تواند اجناس را تا حداکثر ۲۴٬۴۰۰ کیلوگرم حمل کند. ماموریت شاتل‌ها بین ۵ تا ۱۷ روز است و می‌توانند ۲ تا ۸ فضانورد را حمل کنند. مراحل ماموریت یک شاتل فضایی، از چپ به راست بین سال‌های ۱۹۸۳ و ۱۹۹۸، طی ۲۰ ماموریت شاتل فضایی، ناسا با همکاری سازمان فضایی اروپا یک آزمایشگاه فضایی طراحی کرد. این آزمایشگاه به صورت مستقل و پرواز طراحی طراحی شده و فضانوردان وارد آن می‌شوند.[۳۸] یکی دیگر از ماموریت‌های موفقیت آمیز شاتل، راه اندازی و تعمیر تلسکوپ فضایی هابل در سال‌های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۳ بود.[۳۹] در سال ۱۹۹۵، روسیه و آمریکا همکاری فضایی را با ماموریت شاتل میر (۱۹۹۸-۱۹۹۵) از سر گرفتند. ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) میزبان روسیه و آمریکا، دو تن از بزرگترین شرکای تجاری در زمینهٔ فضایی بود. ناسا با تکیه بر فضاپیماهای روسی، آشکار کرد که قدرت همکاری این دو کشور بیش از پیش است. روسیه خدمت به ایستگاه فضایی بین المللی را دو سال پس از فاجعهٔ شاتل فضایی کلمبیا آغاز کرد. طی ماموریت‌های شاتل‌های فضایی، ۱۴ فضانورد در شاتل فضایی چلنجر در سال ۱۹۸۶ و شاتل فضایی کلمبیا در سال ۲۰۰۳ جان باختند.[۴۰] پس از فاجعهٔ شاتل چلنجر، از قطعات یدکی این فضاپیما، فضاپیمای اندور را ساختند. ناسا در این باره گفت:«ما دو شاتل ناوگان مدارگرد و ۱۴ فضانورد را در دو بلای طبیعی از دست دادیم.»[۴۰] برنامهٔ شاتل فضایی ناسا شامل ۱۳۵ ماموریت بود که با فرود شاتل فضایی آتلانتیس در مرکز فضایی کندی در تاریخ ۲۱ ژوئیه ۲۰۱۱ به پایان رسید. ناسا بیان کرد:«ما پروژهٔ فضایی اسپاند را به مدت ۳۰ سال همراه ۳۰۰ فضانورد آغاز خواهیم کرد.»[۴۱] ایستگاه فضایی بین‌المللی (۱۹۹۸-تاکنون) یک ایستگاه فضایی بین‌المللی، سال ۲۰۱۱ ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) ترکیبی از آزمایشگاه فضایی ژاپنی کیبو، دو ایستگاه فضایی روسیه میر-۲، آمریکن فریدوم و آزمایشگاه فضایی کلمبوس است.[۴۲] محدودیت‌های بودجه، ناسا را مجبور به ادغام این پروژه به یک پروژهٔ چند ملیتی در اوایل سال ۱۹۹۰ کرد. این ایستگاه شامل گردونه‌های تحت فشار، ترسس خارجی، آرایه‌های خورشیدی و اجزای دیگر است که توسط موشک پروتون و موشک‌های سایوز از سوی روسیه و شاتل فضایی از سوی آمریکا به فضا پرتاب شده‌اند. این ایستگاه‌ها هم‌اکنون در مدار نزدیک زمین قرار دارند. ورود ایستگاه‌های فضایی به مدار زمین در سال ۱۹۹۸ آغاز شد و ایالات متحده در سال ۲۰۱۱ بخش مداری را تکمیل کرد. تعداد فضانوردان نخستین سفر سه نفر بوده‌است، که پس از فاجعهٔ کلمبیا کاهش یافت. ار ماه مه سال ۲۰۰۹، تعداد فضانوردان سفر شش نفر بوده‌است. این ایستگاه را می توان از زمین با چشم غیرمسلح دید. در سال ۲۰۱۲، بزرگترین ماهوارهٔ مصنوعی زمین با جرم و حجم بیشتر از ایستگاه‌های فضایی پیشین به فضا پرتاب شد. این پروژه، یک پروژهٔ مشترک میان پنج نهاد فضایی ناسا، آرکی‌آ (سازمان فضایی فدرال روسیه)، ژاکسا (آژانس کاوش‌های هوافضای ژاپن)، ایسا (سازمان فضایی اروپا) و سی‌اس‌آ (آژانس فضایی کانادا) است.[ مالکیت و استفاده از ایستگاه‌های فضایی در پیمان نامه‌ها و توافق نامه‌های بین دولتی مشخص شده‌است. ایستگاه‌ها برای استفاده به دو بخش تقسیم می‌شوند. یک بخش مورد استفادهٔ روسیه و بخش دیگر مورد استفادهٔ ایالات متحده و شرکای بین المللی دیگر قرار می‌گیرد. ایستگاه‌های سایوز و فضاپیمای پروگرس را سازمان دهی می‌کنند و فضاپیمای ترابری خودکار وظیفهٔ حمل و نقل وسایل نقلیه را بر عهده دارد و فضانوردان ۱۵ کشور مختلف به آن سفر کرده‌اند.[۵۰] پیش از پایان ماموریت شاتل فضایی، از آن‌ها برای انتقال بارها و فضانوردان استفاده می‌کردند. برنامهٔ ایستگاه فضایی بین‌المللی انتظار می‌رود که حداقل تا سال ۲۰۲۰ ادامه داشته باشد، اما ممکن است تا سال ۲۰۲۸ یا فراتر از آن ادامه یابد. خدمات تجاری مجدد (۲۰۰۶-تاکنون) فضاپیمای دراگن در ایستگاه فضایی بین‌المللی، ماه مه سال ۲۰۱۲ توسعهٔ خدمات تجاری مجدد (CRS) در سال ۲۰۰۶ با هدف ایجاد خدمات وسایل نقلیهٔ آمریکا به ایستگاه‌های فضایی بین‌المللی آغاز به کار کرد.[۵۲] توسعهٔ این وسایل نقلیه تحت یک قیمت ثابت، نقطهٔ عطف این برنامه بود. ناسا برای توسعهٔ این وسایل نقلیه به شرکت‌ها اعلام کرد که هر شرکتی این کار را توسعه ببخشد و موفق تر باشد، جایزه بودجه دلار آمریکا دریافت خواهد کرد و پس از آن نقطهٔ عطف این برنامه نابود شد.[۵۳] شرکت‌های خصوصی نیز این فرصت را غنیمت دانستند و برای یک سرمایه‌گذاری بزرگ وارد این کار شدند. در ۲۳ دسامبر ۲۰۰۸، ناسا برای خدمات تجاری اسپیس‌اکس و شرکت علوم مداری اوربیتال ساینسز کورپوریشن قرارداد امضا کرد. اسپیس‌اکس، فالکن ۹ و فضاپیمای دراگن را به ناسا ارائه داد. شرکت علوم مداری نیز موشک آنتارز و فضاپیمای ماکیان را به ناسا ارائه داد.[۵۶] ماموریت دراگون ۱، در ماه مه سال ۲۰۱۲ رخ داد.[۵۷] ماموریت ماکیان ۱ نیز انتظار می‌رود که در اواخر سال ۲۰۱۲ رخ بدهد. برنامه توسعهٔ خدمات تجاری هم‌اکنون نیازهای ایستگاه‌های فضایی بین المللی را فراهم می‌کند. به جز چند وسیلهٔ نقلیهٔ خاص که در فضاپیمای ترابری خودکار در ژاپن است.[۵۹] برنامه خدمه تجاری (۲۰۱۰-تاکنون) نشان ایستگاه فضایی بین‌المللی، پرچم ایالات متحده آمریکا، و نشان اس‌تی‌اس-۱۳۵ در کنار هم خدمهٔ توسعهٔ تجاری (CCDev) برنامه‌ای است که توسط ناسا در سال ۲۰۱۰ با هدف ساخت فضاپیماهایی که بتوانند حداقل چهار فضانورد را به ایستگاه فضایی بین‌المللی برسانند و پس از ۱۸۰ روز اقامت، آن‌ها را به زمین بازگردانند، آغاز به کار کرد.[۶۰] نقطهٔ عطف این برنامه هم مانند (CRS) قیمت ثابت آن اسن که نیاز به سرمایه‌گذاری بخش خصوصی دارد.[۵۳] در سال ۲۰۱۰، ناسا برندگان مرحلهٔ نخست این برنامه را اعلام کرد. در مجموع مبلغ ۵۰ میلیون دلار در میان پنج شرکت آمریکایی به منظور پژوهش برای پروازهای فضایی و توسعهٔ این فناوری در بخش خصوصی تقسیم شد. در سال ۲۰۱۱، برندگان مرحلهٔ دوم اعلام شدند و ۲۷۰ میلیون دلار در میان چهار شرکت تقسیم شد.[۶۱] در سال ۲۰۱۲، برندگان مرحلهٔ سوم نیز اعلام شدند و ۱٫۱ میلیارد دلار در بین سه شرکت تقسیم شد. انتظار می‌رود مرحلهٔ بعدی این برنامه از ۳ ژوئن ۲۰۱۲ به ۳۱ مه ۲۰۱۴ به تاخیر بیافتد. برندگان دور آخر این برنامه، اسپیس‌اکس برای ساخت فضاپیمای دراگن و فالکن ۹، و دو شرکت دیگر برای ساخت سی اس تی-۱۰۰، اتلس ۵، و دریم چیسر بودند.[۶۳] ناسا قصد دارد اتلس ۵ را به همراه دو فضانورد به فضا بفرستد. برنامه‌های بدون سرنشین (۱۹۵۸-تاکنون) ماموریت اعماق فضا، اجراشده توسط یک شاتل فضایی، سال ۱۹۸۹ بیش از ۱٬۰۰۰ ماموریت بدون سرنشین برای کشف زمین و سامانه خورشیدی طراحی شده‌است.] علاوه بر اکتشاف، ماهواره‌های ارتباطی نیز توسط ناسا راه اندازی شدند.] ماهواره‌ها به طور مستقیم از زمین و یا از فضاپیماها به فضا پرتاب می‌شوند و هر یک می‌توانند استقرار یابند و با یک موشک دورتر پرتاب شوند. نخستین ماهوارهٔ بدون سرنشین اکسپلورر ۱ در اوایل رقابت فضایی به فضا پرتاب شد. این ماهواره در ژانویه ۱۹۵۸، دو ماه پس از اسپوتنیک-۱ راه اندازی شد. ماهواره‌ها می‌توانند با تمرکز بر روی زمین و خورشید، میدان مغناطیسی و بادهای خورشیدی را اندازه گیری کنند.[۶۸] ماموریت اخیر ناسا، مربوط به برنامه اکسپلورر و تلسکوپ فضایی هابل بوده‌است که در سال ۱۹۹۰ به فضا پرتاب شد.[۶۹] حداقل چهار برنامهٔ بدون سرنشین برای سامانهٔ خورشیدی ساخته‌است. نخستین آن‌ها برنامه فضایی مارینر است در سال‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ ساخته شد و چند بار کره‌های زهره، مریخ و عطارد را مشاهده کرد. در کاوشگرهای فضایی تحت برنامهٔ مارینر، مارینر ۲ برای نخستین بار بر فراز سیاره‌ای پرواز کرد. مارینر ۴ برای نخستین بار عکس سیارهٔ دیگری را گرفت. مارینر ۹ نخستین کاوشگر سیاره‌ای مدارگرد بود و مارینر ۱۰ برای نخستین بار مانور کمک جاذبه‌ای انجام داد. در این روش ماهواره به سختی می‌تواند از سرعت سیارات و گرانش آن‌ها عبور کند و به مقصد خود برسد.[۷۰] فرود موفقیت آمیز برای نخستین بار در مریخ، توسط وایکینگ ۱ در سال ۱۹۷۶ صورت گرفت. بیست سال بعد، یک کاوشگر پتفایندر بر روی مریخ فرود آمد. پس از مریخ، مشتری برای نخستین بار توسط پایونیر ۱۰ در سال ۱۹۷۳ بازدید شد. بیش از ۲۰ سال بعد، کاوشگری به نام فضاپیمای گالیله به جو این سیاره فرستاده شد و نخستین فضاپیمایی شد که در مدار این سیاره قرار گرفت پایونیر ۱۱ برای نخستین بار زحل را در سال ۱۹۷۹ بازدید کرد. وویجر ۲ نخستین و تنها فضاپیمایی است که اورانوس و نپتون را در سال‌های ۱۹۸۶ و ۱۹۸۹ بازدید کرد. پایونیر ۱۰ نخستین فضاپیمایی است که سامانه خورشیدی را در سال ۱۹۸۳ ترک کرد. این فضاپیما برای مدتی دورترین فضاپیما بود، اما هر دو وویجر ۱ و وویجر ۲ از آن پیشی گرفتند. هر دو کاوشگر وویجر ۱ و ۲ حامل این پیام بودند که در فضا به جز زمین زندگی وجود دارد. مشکل سفرهای فضایی، ارتباطات ناقص می‌باشد. به عنوان مثال، ناسا حدود ۳ ساعت برای رسیدن سیگنال‌های رادیویی فضاپیماهای در راه پلوتو انتظار کشید. تماس با پایونیر ۱۰ در سال ۲۰۰۳ از دست رفت. هر دو فضاپیمای وویجر، هم‌چنان به کار در مرز بیرونی سامانهٔ خورشیدی و کشف فضای بین ستاره‌ای ادامه می‌دهند. در ۲۶ نوامبر ۲۰۱۱، ناسا آزمایشگاه علمی مریخ را راه اندازی کرد و ماموریت با موفقیت و فرود بر مریخ آغاز شد. مریخ‌نورد کنجکاوی با موفقیت در تاریخ ۶ اوت ۲۰۱۲ بر روی مریخ فرود آمد و در حال حاضر کار خود را با جستجوی مدارک و شواهد زندگی گذشته یا حال در مریخ آغاز کرده‌است. کاوشگرها شماره کاوشگر هدف تاریخ پرتاب تاریخ فرود خلاصهٔ عملیات ۱ رنجر ۶ ماه ۲۸ ژانویه ۱۹۶۴ ۳۰ ژانویه ۱۹۶۴ نخستین تصاویر نمای نزدیک از سطح ماه را به صورت تلویزیونی ارسال کرد. ۲ سارویوور ۱ ماه ۳۰ مه ۱۹۶۶ ۲ ژوئن ۱۹۶۶ فرود ملایم روی سطح ماه و ارسال هزاران تصاویر از نمای نزدیک ماه به زمین. ۳ سارویوور ۳ ماه ۱۷ آوریل ۱۹۶۷ ۲۰ آوریل ۱۹۶۷ نمونهٔ خاک ماه را آزمایش کرد. ۴ سارویوور ۵ ماه ۸ نوامبر ۱۹۶۷ ۱۰ نوامبر ۱۹۶۷ برای نخستین بار آزمایش‌های تجزیهٔ شیمیایی را در سطح یک جرم فضایی اجرا کرد. ۵ مارینر ۹ مریخ ۳۰ مه ۱۹۷۱ ۱۴ نوامبر ۱۹۷۱ حدود ۱ سال در مدار مریخ چرخید و تقریباً یک نقشهٔ کامل از سطح مریخ تهیه کرد. ۶ پایونیر ۱۰ مشتری ۲ مارس ۱۹۷۲ ۳ دسامبر ۱۹۷۳ پیش از رسیدن به مشتری از کمربند سیارکی میان مریخ و مشتری که تا آن زمان ناشناخته بود، عبور کرد. این کاوشگر حداقل ۷۵ واحد نجومی از خورشید فاصله گرفته و به سوی صورت فلکی گاو روان است و هم‌چنان به ارسال اطلاعات از حاشیهٔ خارجی منظومه خورشیدی ادامه می‌دهد. ۷ پایونیر ۱۱ مشتریزحل ۵ آوریل ۱۹۷۳ ۲ دسامبر ۱۹۷۴۱ سپتامبر ۱۹۷۹ پس از ۶ سال به سیارهٔ زحل رسید. این کاوشگر از سال ۱۹۹۵ به فرمان‌های زمینی پاسخ نداد و از کار افتاد. اینک حداقل ۵۲ واحد نجومی از خورشید فاصله گرفته و به سوی صورت فلکی سپر روان است. (بر خلاف جهت پایونیر ۱۰) ۸ مارینر ۱۰ عطارد ۳ نوامبر ۱۹۷۳ ۵ فویه ۱۹۷۴ به فاصلهٔ ۳۱۷ کیلومتری عطارد نزدیک شد و نخستین تصاویر از سطح عطارد را ارسال نمود. هم‌چنین وجود یک میدان مغناطیسی غیر منتظره در اطراف عطارد را تشخیص داد. ۹ وایکینگ ۱ مریخ ۲۰ اوت ۱۹۷۵ ۱۹ ژوئن ۱۹۷۵ به امکانات فرود روی مریخ، مجهز بود. آزمایشگاه، تجهیزات هواشناسی، پنجه‌های قابل انعطاف و دوربین‌های تلویزیونی هم داشت. به مدت چند سال، اطلاعات ارزشمندی از مریخ به زمین مخابره کرد. ۱۰ وایکینگ ۲ مریخ ۹ سپتامبر ۱۹۷۵ ۷ اوت ۱۹۷۶ مانند وایکینگ ۱ ۱۱ وویجر ۱ مشتری ۵ سپتامبر ۱۹۷۷ ۵ مارس ۱۹۷۹ نخستین کاوشگری که با موفقیت تصاویر و اطلاعات دقیق از زحل مخابره کرد. ۱۲ وویجر ۲ مشتریزحلاورانوسنپتون ۲۰ اوت ۱۹۷۷ ۹ جولای ۱۹۷۹۲۶ اوت ۱۹۸۱۲۴ ژانویه ۱۹۸۶۲۵ اوت ۱۹۸۹ تعداد ۴ نوار حلقه‌ای و ۱۰ ماه جدید در اطراف اورانوس کشف کرد.هم‌چنین ۶ ماه جدید در اطراف نپتون شناسایی نمود.هر دو کاوشگر وویجر ۱ و ۲، مرزهای منظومهٔ خورشیدی را پشت سر گذاشته‌اند ولی هم‌چنان به ارسال اطلاعات، ادامه می‌دهند.وویجر ۱ در فاصلهٔ ۷۶ واحد نجومی به سوی صورت فلکی حوا روان است و دورترین پیک زمینی در گسترهٔ فضا است. ۱۳ پایونیر ۱۲ (ونوس ۱) زهره ۲۰ مه ۱۹۷۸ ۴ دسامبر ۱۹۷۸ از یک ماهوارهٔ مدارگرد و ۵ کاوشگر جوی، استفاده شد که ضمن آزامایش سطح زهره، سطح آن را نقشه برداری کرد. ۱۴ پایونیر ۱۳ (ونوس ۲) زهره ۸ اوت ۱۹۷۸ ۹ دسامبر ۱۹۷۸ مانند پایونیر ۱۲ (ونوس ۱) ۱۵ ماژلان زهره ۴ مه ۱۹۸۹ ۱۰ اوت ۱۹۹۰ این کاوشگر از روی فضاپیمای شاتل پرتاب شد و تصاویری از زهره، مخابره کرد. ۱۶ گالیله مشتری ۱۸ اکتبر ۱۹۸۹ ۴ دسامبر ۱۹۹۶ تصاویر و اطلاعاتی از مشتری، مخابره کرد. این فضاپیما، در سال ۱۹۹۵ کاوشگر کوچکتری را به سوی مشتری پرتاب کرد، که اطلاعاتی دربارهٔ جو مشتری، ارسال نمود. ۱۷ رهیاب مریخ (پتفایندر) مریخ ۴ ژوئیه ۱۹۹۷ ۷ دسامبر ۱۹۹۵ روی مریخ فرود آمد و یک ماشین مریخ نورد ۶ چرخی و کوچک را در سطح کره، پیاده کرد. مریخ نورد از روی زمین هدایت می‌شد. ۱۸ کاسینی زحل ۱۵ اکتبر ۱۹۹۷ ژوئن ۲۰۰۴ در مدار زحل در گردش است و یک کاوشگر کوچکتر را در اواخر سال ۲۰۰۴ به درون جو ماه زحل، موسوم به تیتان، ارسال کرد. ۱۹ روح (اسپیریت) مریخ ژوئن ۲۰۰۳ ۲۴ ژانویه ۲۰۰۴ فرود به دشت موسوم به مریدیان (نصف النهاری)، کسب رکورد در صعود به قلهٔ ۱۰۷ متری موسوم به هازبند. ۲۰ فرصت (اوپورچونیتی) مریخ ژوئیه ۲۰۰۳ ۴ ژانویه ۲۰۰۴ فرود در دهانهٔ گوس در نزدیکی ناحیهٔ استوای مریخف علی رغم دورهٔ عملیات ۳ ماهه، تا اوایل سال ۲۰۰۶ هنوز کار می‌کرد. در جدول بالا، بیست کاوشگر فضایی مهم ناسا با خلاصهٔ عملیات و دیگر مواردشان داده شده‌است. فعالیت‌های اخیر و برنامه‌ریزی فضاپیمای اوریون چرخ مریخ‌نورد کنجکاوی در مریخ پژوهش‌های ناسا در اعماق مریخ و زحل و مطالعات انجام شده از زمین و خورشید است. دیگر فضاپیماهای ناسا به پژوهش‌های خود در عطارد، کمربند سیارکی، مشتری، پلوتو و فراتر از آن ادامه می‌دهند. تا به حال هیچ فضاپیمایی به پلوتو نرسیده‌است. نیوهورایزنز برای رسیدن به پلوتو در سال ۲۰۰۶ راه اندازی شد و در حال حاضر در مسیر پلوتو است و حدوداً در سال ۲۰۱۵ به این سیاره خواهد رسید. این کاوشگر با استفاده از نیروی کمک جاذبه‌ای در سال ۲۰۰۷ به مشتری رسید و برخی از ماه‌های این سیاره را بررسی کرد. فضاپیمای ماون به مطالعهٔ اتمسفر مریخ خواهد پرداخت. در تاریخ ۴ دسامبر ۲۰۰۶، ناسا اعلام کرد پایگاهی دائمی در کرهٔ ماه خواهد ساخت. ساخت این پایگاه تا سال ۲۰۲۰ یا ۲۰۲۴ به طول می‌انجامد. این پایگاه، یک پایگاه کاملاً کاربردی برای بهره‌برداری از منابع ماه‌است. با این حال در سال ۲۰۰۹، کمیتهٔ آگوستین این برنامه را غیرقابل تحمل دانست. در سال ۲۰۱۰، باراک اوباما بسیاری از برنامه‌های ناسا از جمله پایگاه ماه را متوقف کرد و به ناسا گفت که باید تمرکزشان روی ماموریت‌های سرنشین‌دار به سیارک‌ها و مریخ و هم‌چنین گسترش پشتیبانی از ایستگاه‌های فضایی بین‌المللی باشد. در سپتامبر ۲۰۱۱، ناسا اعلام کرد که یک برنامهٔ فضایی به منظور توسعهٔ خودروی بالابر سنگین را آغاز خواهد کرد. جشن ناسا با فرود موفقیت‌آمیز مریخ‌نورد کنجکاوی در سطح مریخ در تاریخ ۶ اوت ۲۰۱۲، ناسا مریخ‌نورد کنجکاوی را بر روی مریخ فرود آورد. در ۲۷ اوت ۲۰۱۲، مدیر ناسا چارلز بولدن، از روی کنجکاوی برای نخستین بار صدای ضبط شده خود را در سطح مریخ را پخش کرد. سلام. من چارلز بولدن هستم، مدیر ناسا، من از راه قابلیت پخش مریخ‌نورد کنجکاوی که در حال حاضر در سطح مریخ است، صحبت می‌کنم. از آغاز زمان، بشر حس کنجکاوی داشته‌است، ما به طور مداوم به دنبال زندگی جدید... امکانات جدید در فراسوی افق هستیم. من می خوام به مردان و زنان خانوادهٔ ناسا و هم‌چنین شرکای تجاری‌مان تبریک بگم، ما گامی فراتر از مریخ نهادیم. این دستاورد فوق العاده‌است. فرود مریخ‌نورد در مریخ آسان نیست-دیگران تلاش کرده‌اند-تنها آمریکا به طور کامل موفق است. سرمایه‌گذاری ما در حال دستیابی است... ما با استفاده از دانش خود امیدواریم که زندگی روی مریخ در گذشته یا آینده را پیدا کنیم و شما از سیارهٔ خودتان به ما بگویید. مریخ‌نورد کنجکاوی مزایایی به زمین آورد و الهام‌بخش نسل جدید از دانشمندان و کاشفان است، و به عنوان یک ماموریت بشر برای آینده‌ای نه چندان دور آماده‌است. با تشکر از شما. رهبری چارلز فرانک بولدن جونیور، مدیر ناسا لری گارور، معاون مدیر ناسا مدیر بالاترین مقام ناسا است و عنوان مشاور ارشد علم فضا را از رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا دریافت می‌کند. مدیریت ستاد ناسا در واشینگتن دی. سی. واقع شده‌است. نخستین مدیر ناسا دکتر کیت گلنان بود و در دوران خود پروژه‌های متفاوتی به منظور توسعهٔ پژوهش‌های فضایی در ایالات متحده آمریکا به ارمغان آورد. برخی از مدیران مانند ریچارد ترالی (مدیریت ۱۹۹۲-۱۹۸۹) فضانورد شده‌اند. در ۲۴ مه ۲۰۰۹، باراک اوباما، چارلز بولدن را نامزد مدیریت ناسا و لری گارور را نامزد معاون اداری ناسا کرد. بولدن توسط مجلس سنای ایالات متحده در تاریخ ۱۵ ژوئیه ۲۰۰۹، به عنوان دوازدهمین مدیر ناسا انتخاب شد. لری گارور نیز به عنوان معاون مدیر ناسا انتخاب شد امکانات مونتاژ، کنترل و ره اندازی خودرو در پایگاه فضایی کندی مجتمع آزمایشگاه پیشرانه جت در پاسادینا، کالیفرنیا ناسا مراکز پژوهشی از جمله مرکز پژوهشی ایمز ناسا، آزمایشگاه پیشرانه جت، مرکز پرواز فضایی گادرد، مرکز فضایی جانسون، پایگاه فضایی کندی، و پایگاه فضایی مارشال دارد. برخی امکانات برای خدمت به یک پروژه به دلایل تاریخی و اداری است. ناسا در مرکز فضایی کندی، راه‌آهن خط کوتاه کشیده‌است تا هواپیماهای ویژه‌شان به عنوان مثال دو بوئینگ ۷۴۷ که دو شاتل فضایی مدارگرد را حمل می‌کردند، از آن استفاده کنند. مرکز فضایی جان اف کندی (KSC)، یکی از شناخته شده ترین امکانات ناسا می‌باشد. این پایگاه برای پروازهای فضانوردان ایالات متحده در فضا، در سال ۱۹۶۸ راه اندازی شد. اگر چه در حال حاضر انسانی از این پایگاه به فضا پرتاب نمی‌شود، اما این پایگاه در حال راه اندازی امکانات پرتاب موشک بدون سرنشین آمریکا در برنامه‌های فضایی غیر نظامی مجاور ایستگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال، فلوریدا است. یکی دیگر از امکانات مهم ناسا، مرکز پروازهای فضایی مارشال در هانتسویل، آلاباما است که در آن موشک ساترن ۵ و اسکای‌لب توسعه یافته‌اند. آزمایشگاه پیشرانه جت (JPL) یکی از آژانس‌های فضایی ناسا است که اکسپلورر ۱، نخستین ماموریت فضایی آمریکا را به فضا پرتاب کرد. بودجه بودجه ناسا بین سال‌های ۲۰۱۴-۱۹۶۲، به عنوان درصد از بودجه ظام فدرالی ایالات متحده گرفته شده‌است و در سال ۱۹۶۶ به اوج خود رسیده‌است. نوشتار اصلی: بودجه سازمان ناسا در اوایل سال ۱۹۷۰، بودجهٔ ناسا ۱% از بودجهٔ نظام فدرالی ایالات متحده آمریکا بوده‌است. اما به طور خلاصه، در سال ۱۹۶۶، در طول برنامه فضایی آپولو ۳٫۳% شد و به اوج خود رسید. در یک نظرسنجی در سال ۱۹۹۷، آمریکایی در پاسخ گفتند که بودجهٔ متوسط ناسا باید ۲۰% از بودجهٔ نظام فدرالی آمریکا باشد.
ناسا
نام سازمان ملی هوانوردی و فضایی آمریکا نام اصلی NASA دوره فعالیت ۲۹ ژوئیه ۱۹۵۸-تاکنون شعار برای منفعت همگانی بودجه ۱۷٫۸ میلیارد دلار در سال (اطلاعات بیشتر) کارکنان ۱۸٬۰۰۰+ مقر واشینگتن دی‌سی رئیس چارلز بولدن معاون رئیس لری گارور نهاد پیشین ناکا وبگاه http://www.nasa.gov سازمان ملی هوانوردی و فضایی آمریکا (به انگلیسی: National Aeronautics and Space Administration) به اختصار ناسا (به انگلیسی: NASA) بزرگترین سازمان فضایی سراسر جهان است. ناسا با نگرانی کنگره آمریکا از عقب‌ماندگی فناوری آمریکا از اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی و با امضای رئیس جمهور دوایت آیزنهاور در ۲۹ ژوئیه ۱۹۵۸ ایجاد شد. عملیات ناسا در ۱ اکتبر ۱۹۵۸ با جذب ۸۰۰۰ کارمند، بودجهٔ سالانه ۱۰۰ میلیون دلار، ۳ آزمایشگاه پژوهشی عمده و دو امکان تست کوچک آغاز شد. این سازمان وارد یک رقابت فضایی با سازمان فضایی شوروی شد. در ابتدا کارهای ناسا بسیار ابتدایی بود و کار خود را با نورت امریکن ایکس-۱۵ آغاز کرد. سپس پروژه عطارد را برای کشف این که آیا انسان می‌تواند در فضا زنده بماند، آغاز شد. طی این پروژه نخستین فضانورد آمریکایی آلن شپارد، ۱۵ دقیقه در فضا پرواز کرد. یک ماه پیش از آلن شپارد، یوری گاگارین اهل شوروی یک بار کره زمین را با وستوک-۱ دور زد و نخستین دورهٔ رقابت فضایی به سود شوروی پایان یافت. ناسا با شکست در دور نخست رقابت فضایی، برنامه‌ای تنظیم کرد تا انسانی بر کره ماه فرود بیاید. به همین منظور، پروژهٔ فضایی جمینای و آپولو را راه اندازی کرد. جمینای موفق به کسب اطلاعات بسیار مهمی از ماه شد و زمینه را برای فرود یک فضانورد آمریکایی بر این کره آماده کرد. پروژهٔ آپولو یکی از گران قیمت ترین برنامه‌های علمی آمریکا تاکنون است و برای آن ۲۰۲ میلیارد دلار آمریکا هزینه شده‌است. سرانجام طی ماموریت آپولو ۱۱، نیل آرمسترانگ نخستین و باز آلدرین دومین فردی شدند که در ۲۱ ژوئیه ۱۹۶۹ بر کره ماه گام نهادند. با گام نهادن آرمسترانگ بر ماه، رقابت فضایی به سود ناسا پایان یافت. پس از آپولو ۱۱، ناسا توانست ۵ فضاپیمای دیگر آپولو را بر ماه فرود بیاورد. پس از آن، ناسا تمرکز خود را روی ایجاد ایستگاه فضایی از جمله اسکای‌لب گذاشت. سپس با امضای رئیس جمهور ریچارد نیکسون، پروژه آزمایشی آپولو-سایوز با مشارکت شوروی اجرا شد. پس از آپولو-سایوز، برنامه شاتل فضایی اجرا شد و دو شاتل چلنجر و کلمبیا منفجر شدند و ۱۴ فضانورد آن‌ها جان باختند. ناسا گفته‌است که در آینده پروژهٔ فضایی اسپاند را به مدت ۳۰ سال و ۳۰۰ فضانورد اجرا خواهد کرد. در سال ۲۰۰۹، چارلز بولدن با رأی مجلس سنای ایالات متحده مدیریت ناسا را بر عهده گرفت و لری گارور معاون وی شد. هم اکنون ۱۸٬۰۰۰+ کارمند در ناسا کار می‌کنند. این سازمان یکی از پرهزینه ترین سازمان‌های دولت فدرال ایالات متحده است. هزینهٔ این سازمان زمان اجرای پروژه آپولو به اوج خود رسید و بیشتر این بودجه خرج ساخت موشک ساترن ۵ شد. تشکیل سازمان ناسا در ۲۸ مه ۱۹۶۴، در حال راه اندازی و کنترل موشک ساترن ۵. فرون براون در مرکز است. از سال ۱۹۴۶، موشک مافوق صوت بل ایکس-۱ به پرواز درآمد.[۱] در اوایل سال ۱۹۵۰، برای راه اندازی ماهواره مصنوعی بین المللی ژئوفیزیک برای سال‌های ۵۸-۱۹۵۷ چالش به راه افتاد و سرانجام ایالات متحده آمریکا پیشتاز این پروژه شد. پس از پرتاب اولین ماهوارهٔ مصنوعی جهان (اسپوتنیک-۱) توسط اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در ۴ اکتبر ۱۹۵۷، توجه ایالات متحده به تلاش‌های نوپای خود در فضا افزایش یافت. کنگره آمریکا نگران تهدید امنیت ملی و تکنولوژی آمریکا و خواستار اقدام سریع رئیس‌جمهور پرزیدنت دوایت آیزنهاور شد. اقدامات آیزنهاور و مشاوران او باعث ایجاد یک سازمان غیر نظامی فضایی به نام ناسا شد. دارپا نیز در این زمان به منظور توسعهٔ فناوری فضایی ایجاد شد. در ۲۹ جولای ۱۹۵۸، آیزنهاور حکم تاسیس سازمان ملی هوانوردی و فضایی آمریکا (ناسا) را امضا کرد. عملیات ناسا در ۱ اکتبر ۱۹۵۸ با جذب ۸۰۰۰ کارمند، بودجهٔ سالانه ۱۰۰ میلیون دلار، ۳ آزمایشگاه پژوهشی عمده (LaRC، LFPL، ARC) و دو امکان تست کوچک آغاز شد.[۲] مهر ناسا در سال ۱۹۵۹ توسط رئیس جمهور آیزنهاور تایید شد.[۳] ناسا رشد سریعی داشت و سهم قابل توجهی از رقابت‌های فضایی را کسب کرد. این تکنولوژی از برنامهٔ موشک آلمانی (وی-۲) به رهبری ورنر فون براون که به نام تکنولوژی دانشمندی آمریکایی به نام رابرت گدارد به ثبت رسید، آغاز شد.[۴] سازمان‌های مختلفی از جمله نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا برای ناسا پژوهش می‌کنند.[۲] بسیاری از سازمان‌های دیگر نیز برنامه‌های فضایی را به ناسا منتقل می‌کنند. در دسامبر ۱۹۵۸، ناسا آزمایشگاه پیشرانه جت را به‌دست آورد.[۲] برنامه پروازهای فضایی چشمگیرترین فعالیت‌های ناسا سرنشین‌دار و بدون سرنشین است. بدون سرنشین دارها به صورت مستقل می‌توانند تجهیزات علمی و تجهیزات موردنیاز سرنشین‌ها را حمل کنند. در آغاز رقابت فضایی بین شوروی و آمریکا، شوروی به موفقیت‌هایی دست پیدا کرد اما در پایان با گام نهادن نیل آرمسترانگ و باز آلدرین بر کره ماه، رقابت فضایی به سود آمریکا خاتمه یافت. ماموریت‌های بدون سرنشین دار سیستم‌های خورشیدی بسیاری را کشف کرده‌اند. ناسا هم‌چنین تلسکوپ‌های فضایی مختلفی را از جمله تلسکوپ فضایی هابل برای کشف اعماق فضا ساخته و همراه ماهواره‌ها به اطراف کره زمین فرستاده‌است. ایکس-۱۵آ-۲ در حال ترک بی-۵۲ موشک هواپیما ایکس-۱۵ (۱۹۶۸-۱۹۵۹) نوشتار اصلی: نورت امریکن ایکس-۱۵ بل ایکس-۱ وسیلهٔ نقلیه‌ای آزمایشی بود که نورت امریکن ایکس-۱۵ را به دنبال داشت و با همکاری نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا و نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا ساخته شد. این طرح شامل یک بدنهٔ باریک حاوی سوخت و سیستم کنترل رایانه است.[۶] هنگامی که رقابت فضایی آغاز شد، هدف اصلی فرستادن یک فرد به فضا بود، در نتیجه با ساده ترین فضاپیماها با راه اندازی موشک این امکان وجود داشت. این منجر به ساخت موشک ایکس-۱۵ شد.[۷] نزدیک به ۲۰۰ پرواز بین سال‌های ۱۹۵۹ و ۱۹۶۸ با این جت انجام گرفت و اطلاعاتی برای طراحی شاتل فضایی آماده کرد.[۸] رکورد بلندترین پرواز با ایکس-۱۵، ۲۵۴٬۰۰۰ پا (۱۰۷٬۹۶ کیلومتر) بوده‌است.[۷] پروژه عطارد (۱۹۶۳-۱۹۵۹) فضاپیمای عطارد ۳ در حال راه اندازی، ۵ مه ۱۹۶۱ پروژهٔ عطارد در سال ۱۹۵۸ و با کشف این که آیا انسان می‌تواند در فضا زنده بماند، آغاز شد. در این پروژه، ارتش ایالات متحده، نیروی دریایی، و نیروی هوایی با ارائه نمایندگان به ناسا کمک کردند. ناسا خلبانانی را با هماهنگی وزارت دفاع ایالات متحده برای آزمایش به خدمت گرفت. د ۵ می ۱۹۶۱، آلن شپارد با ۱۵ دقیقه پرواز در فضا تبدیل به نخستین فضانورد آمریکایی شد.[۹] در ۲۰ فوریه ۱۹۶۲، جان گلن با پرواز در مدار کره زمین، تبدیل به اولین فضانورد آمریکایی شد که در مدار زمین حرکت کرده‌است.[۱۰] در آن زمان شوروی در رقابت فضایی از آمریکا پیش بود. در آوریل ۱۹۶۱، یک ماه پیش از آلن شپارد، یوری گاگارین اهل شوروی با یک بار دورزدن کره زمین با وستوک-۱، تبدیل به اولین انسان در فضا شد.[۱۱] علاوه بر این، در ماه اوت همان سال، وستوک-۲ ساخته شد و یک روز طولانی در مدار زمین پرواز کرد،[۱۲] که منجر به لغو ماموریت آمریکا برای گردش در زیر مدار زمین شد و به اندازهٔ کافی مفید نبود.[۱۳] در پروژه عطارد سه پرواز مداری انجام گرفت که واپسین آن‌ها در سال ۱۹۶۳ بود.[۱۴] آمریکا با شکست در دور نخست رقابت فضایی، برنامه فضایی آپولو را تنظیم کرد که طی آن، انسانی بر کره ماه فرود بیاید. با این حال، ناسا می‌دانست که این گام بزرگ در یک مرحله انجام نمی‌گیرد و نیاز به تلاش‌های فراوان دارد.[۱۵] پروژه جمینای (۱۹۶۶-۱۹۶۲) ملاقات جمینای ۶ و جمینای ۷ نوشتار اصلی: پروژه جمینای پروژه جمینای برای آزمایش و تمرین تکنیک‌های موردنیاز برای فرود بر کره ماه ایجاد شد. نخستین پرواز سرنشین دار جمینای، پرواز جمینای ۳ در ۲۳ مارس ۱۹۶۵ با فضانوردان گاس گریسوم و جان یانگ بود. این ماموریت نشان داد که امکان پرواز دراز مدت انسان در فضا و اتصال بخش‌های فضاپیما در فضا امکان پذیر است و هم چنین فضانوردانش اطلاعاتی پزشکی در مورد اثرات بی‌وزنی بر روی انسان جمع آوری کردند. هم چنین در طول پروژه جمینای، نخستین راهپیمایی فضایی آمریکا انجام شد. پروژه جمینای یک سال پیش از شوروی موفق به اتصال دو فضاپیما در فضا شد و این پیروزی بزرگی برای ناسا و آمریکا بود. کشف سفر به ماه توسط جمینای دو راه داشته‌است. با پرتاب موشک به فضا، و جداشدن فضاپیما به همراه یک کاوشگر می توان بر ماه فرود آمد و از ماه جدا شد و به سمت زمین بازگشت. با این حال، راه حل پیشنهادی شوروی بهتر بوده‌است. این راه حل می‌گوید که برای فرود بر ماه، باید یک موشک بزرگ مستقیم به سمت ماه پرتاب شود و خود به زمین بازگردد. در این مورد نتایج و فعالیت‌های پروژه جمینای یک اتلاف وقت بوده‌است. پروژه آپولو (۱۹۷۲-۱۹۶۱) مقایسه فضاپیماها و موشک‌های آپولو (بزرگترین)، جمینای و عطارد نوشتار اصلی: برنامه فضایی آپولو برنامه آپولو تاکنون یکی از گران قیمت ترین برنامه‌های علمی آمریکا بوده‌است. تخمین زده می‌شود که به پول امروز، ۲۰۲ میلیارد دلار آمریکا برای این پروژه هزینه شده‌است.[۱۷] (در مقایسه، برای پروژه منهتن تقریباً ۲۵٫۸ میلیارد دلار آمریکا هزینه شده‌است.)[۱۸] بیشتر هزینهٔ آپولو برای ساخت موشک‌های ساترن بوده‌است که به مراتب از موشک‌های پیشین ناسا بزرگتر بوده‌اند.[۱۹] فضاپیماهای آپولو نیز از فضاپیماهای پیشین بزرگتر بوده‌است. فضاپیماهای آپولو شامل سه قسمت اصلی می‌شدند. گردونهٔ خدمات (CSM) که شامل تجهیزاتی هم‌چون اکسیژن و آب می‌شد؛ گردونهٔ ماه‌نشین (LM) که امکان فرود بر ماه و ترک این کره را فراهم می‌آورد؛ و گردونهٔ فرماندهی که فضانوردان با استفاده از آن به کره زمین بازمی‌گشتند. باز آلدرین بر کره ماه، ۲۱ ژوئیه ۱۹۶۹ دومین ماموریت سرنشین دار آپولو، آپولو ۸ بود که طی آن فضانوردان در دسامبر ۱۹۶۸ در اطراف ماه پرواز کردند.[۲۰] مدتی پیش از آن، شوروی فضاپیمایی بدون سرنشین را به اطراف ماه فرستاده بود. هر دو ماموریت مانورها برای آماده سازی ورود به ماه تمرین داده شدند. سرانجام در ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹، آپولو ۱۱ برای نخستین بار بر سطح کره ماه فرود آمد. در سال ۱۹۶۱، رئیس جمهور جان اف. کندی مهلت فرود بر ماه را تا پایان دهه ۶۰ مشخص کرده بود که ناسا در این زمان موفق بود.[۲۵] نیل آرمسترانگ نخستین کسی بود که طی ماموریت آپولو ۱۱ بر کره ماه گام نهاد و آرزوهای غیرممکن بشر را ممکن ساخت. به همراه او، باز آلدرین نیز طی ماموریت آپولو ۱۱ بر ماه گام نهاد اما مایکل کالینز در گردونهٔ فرماندهی آپولو ۱۱ منتظر بازگشت دو فضانورد شد. پنج ماموریت دیگر آپولو (از آپولو ۱۲ تا آپولو ۱۷ به جز آپولو ۱۳) هر کدام دو فضانورد به ماه رساند. در طی این ۶ موریت آخر آپولو، ۱۲ نفر بر ماه گام نهادند. طی این ماموریت فضانوردان ۳۸۱٫۷ کیلوگرم (۸۴۲ پوند) از نمونه‌های سطح ماه را به زمین آوردند. روی این نمونه‌ها آزمایش‌های مختلفی از جمله مکانیک خاک، شهاب‌وار، لرزه‌شناسی، انتقال گرما، میدان مغناطیسی، و باد خورشیدی انجام گرفت.[۲۶] هنگامی که آرمسترانگ پای خود را بر روی کره ماه گذاشت،[۲۷] رقابت فضایی به سود آمریکا و ناسا خاتمه یافت. آپولو نقاط عطف عمده‌ای در پروازهای فضایی انسان داشت. ناسا طی ماموریت آپولو کارهای بزرگی را انجام داد؛ ماموریت‌های سرنشین دار به مدار نزدیک زمین فرستاد؛ و انسان را بر روی یک جرم آسمانی فرود آورد.[۲۸] آپولو ۸ نخستین فضاپیمای سرنشین دار فراتر از زمین بود که دور ماه گردید. آپولو ۱۷ نیز واپسین فضاپیمای سرنشین دار فراتر از زمین بود که بر ماه فرود آمد. این برنامه پروازهای فضایی سرنشین دار و موشک، پیشرفت بسیاری در زمینه‌های مختلف از جمله اویونیک، مخابرات، و رایانه داشت. آپولو مورد علاقهٔ بسیاری زمینه‌های فنی و مهندسی و بسیاری از امکانات فیزیکی و ماشین‌آلات توسعه یافته واقع شد. بسیاری از اشیاء و آثار کشف‌شده از این برنامه بر روی صفحه نمایش در مکان‌های مختلف سراسر جهان، به ویژه در موزه ملی هوافضای اسمیتسونین وجود دارد. اسکای‌لب (۱۹۷۹-۱۹۶۵) [ویرایش] ایستگاه فضایی اسکای‌لب، ۱۹۷۴ نوشتار اصلی: اسکای‌لب اسکای‌لب نخستین و تنها ایستگاه فضایی مستقل ساخته شده ایالات متحده‌است.[۲۹] در سال ۱۹۶۵، به عنوان یک کارگاه آموزشی در موشک ساتورن آی‌بی در فضا نزدیک زمین ساخته شد و سپس در ۱۴ مه ۱۹۷۳، در بالای موشک ساترن ۵ راه اندازی شد، ۲۳۵ مایل (۴۳۵ کلومتر) با دریا فاصله داشت و نسب درجه‌اش نسبت به خط استوا ۵۰ بوده‌است. در طول راه اندازی، با از دست دادن حفاظت حرارتی یکی از پنل‌های خورشیدی تولید برق آسیب دید و توسط خدمه تعمیر شد. در مجموع ۱۷۱ روز ۳ خدمه پی در پی در سال‌های ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴ به اسکای‌لب رفتند. اسکای‌لب شامل یک آزمایشگاه برای مطالعه اثرات میکرو گرانشی و رصدخانه خورشیدی بوده‌است. ناسا اسکله شاتل فضایی را برای بالابردن ارتفاع اسکای‌لب برنامه ریزی کرد، اما شاتل در تاریخ ۱۱ ژوئیه ۱۹۷۹ پیش از ورود مجدد اسکای‌لب آمادهٔ پرواز شده بود.[۳۰] برای صرفه جویی در هزینه، ناسا با استفاده از یکی از موشک ساترن ۵ که برای یک ماموریت آپولو لغو شد، به آزمایشگاه فضایی اختصاص داده شد. فضاپیمای آپولو برای حمل و نقل فضانوردان به اسکای‌لب مورد استفاده قرار گرفت. سه خدمهٔ مرد به مدت ۲۸، ۵۹، و ۸۴ روز در اسکای‌لب ماندند. حجم قابل سکونت اسکای‌لب ۱۱،۲۹۰ فوت مکعب (۳۲۰ متر مکعب) بود که ۳۰٫۷ برابر بزرگتر از گردونهٔ فرماندهی آپولو بود.[۳۱] پروژه آزمایشی آپولو-سایوز (۱۹۷۵-۱۹۷۲) خدمهٔ آپولو-سایوز با مدل‌های فضاپیما، ۱۹۷۵ در ۲۴ می ۱۹۷۲، رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا (ریچارد نیکسون) و نخست‌وزیر اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی (الکسی کاسیگین) توافق نامه‌ای مبنی بر انجام یک ماموریت مشترک فضایی سرنشین دار و این که همهٔ فضاپیماهای سرنشین دار قادر به اتصال با یکدیگر باشند را امضا کردند.[۳۲] پروژهٔ آزمایشی آپولو-سایوز، شامل ملاقات و اتصال در مدار زمین با گردونهٔ فرماندهی و خدمات آپولو و فضاپیمای سایوز می‌شد. این ماموریت در ژوئیه ۱۹۷۵ صورت گرفت. این واپسین پرواز فضایی سرنشین دار ایالات متحده تا نخستین پرواز مداری شاتل فضایی در آوریل ۱۹۸۱ بود.[۳۳] در این ماموریت هر دو کشور به صورت مشترک و جداگانه اجازهٔ انجام آزمایش‌های علمی و تجربهٔ مهندسی مفید برای پروازهای آیندهٔ مشترک ایالات متحده و روسیه از جمله برنامهٔ شاتل میر را داشتند.[۳۴] به آن‌ها ایستگاه فضایی بین‌المللی ارائه شده بود. برنامه شاتل فضایی (۲۰۱۱-۱۹۷۲) نوشتار اصلی: برنامه شاتل‌های فضایی پرتاب شاتل فضایی دیسکاوری، سال ۲۰۰۸ تمرکز اصلی ناسا در اواخر سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ روی شاتل‌های فضایی بوده‌است. شاتل‌ها عمدتاً قابل استفادهٔ مجدد هستند. نخستین شاتل فضایی، شاتل کلمبیا نام داشت که در ۱۲ آوریل ۱۹۸۱ به سوی فضا پرتاب شد. این شاتل، به مناسبت بیستمین سالگرد نخستین پرواز فضایی یوری گاگارین به فضا پرتاب شد. اجزای اصلی شاتل فضایی شامل مخزن سوخت خارجی، و دو موشک سوخت جامد است. مخزن خارجی که بزرگتر از فضاپیما است، تنها جزء شاتل است که به صورت مجدد مورد استفاده قرار نمی‌گیرد. شاتل می‌تواند ۶۴۳-۱۸۵ کیلومتر (۴۰۰-۱۱۵ مایل) ارتفاع بگیرد[۳۵] و هم‌چنین می‌تواند اجناس را تا حداکثر ۲۴٬۴۰۰ کیلوگرم حمل کند. ماموریت شاتل‌ها بین ۵ تا ۱۷ روز است و می‌توانند ۲ تا ۸ فضانورد را حمل کنند. مراحل ماموریت یک شاتل فضایی، از چپ به راست بین سال‌های ۱۹۸۳ و ۱۹۹۸، طی ۲۰ ماموریت شاتل فضایی، ناسا با همکاری سازمان فضایی اروپا یک آزمایشگاه فضایی طراحی کرد. این آزمایشگاه به صورت مستقل و پرواز طراحی طراحی شده و فضانوردان وارد آن می‌شوند.[۳۸] یکی دیگر از ماموریت‌های موفقیت آمیز شاتل، راه اندازی و تعمیر تلسکوپ فضایی هابل در سال‌های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۳ بود.[۳۹] در سال ۱۹۹۵، روسیه و آمریکا همکاری فضایی را با ماموریت شاتل میر (۱۹۹۸-۱۹۹۵) از سر گرفتند. ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) میزبان روسیه و آمریکا، دو تن از بزرگترین شرکای تجاری در زمینهٔ فضایی بود. ناسا با تکیه بر فضاپیماهای روسی، آشکار کرد که قدرت همکاری این دو کشور بیش از پیش است. روسیه خدمت به ایستگاه فضایی بین المللی را دو سال پس از فاجعهٔ شاتل فضایی کلمبیا آغاز کرد. طی ماموریت‌های شاتل‌های فضایی، ۱۴ فضانورد در شاتل فضایی چلنجر در سال ۱۹۸۶ و شاتل فضایی کلمبیا در سال ۲۰۰۳ جان باختند.[۴۰] پس از فاجعهٔ شاتل چلنجر، از قطعات یدکی این فضاپیما، فضاپیمای اندور را ساختند. ناسا در این باره گفت:«ما دو شاتل ناوگان مدارگرد و ۱۴ فضانورد را در دو بلای طبیعی از دست دادیم.»[۴۰] برنامهٔ شاتل فضایی ناسا شامل ۱۳۵ ماموریت بود که با فرود شاتل فضایی آتلانتیس در مرکز فضایی کندی در تاریخ ۲۱ ژوئیه ۲۰۱۱ به پایان رسید. ناسا بیان کرد:«ما پروژهٔ فضایی اسپاند را به مدت ۳۰ سال همراه ۳۰۰ فضانورد آغاز خواهیم کرد.»[۴۱] ایستگاه فضایی بین‌المللی (۱۹۹۸-تاکنون) یک ایستگاه فضایی بین‌المللی، سال ۲۰۱۱ ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) ترکیبی از آزمایشگاه فضایی ژاپنی کیبو، دو ایستگاه فضایی روسیه میر-۲، آمریکن فریدوم و آزمایشگاه فضایی کلمبوس است.[۴۲] محدودیت‌های بودجه، ناسا را مجبور به ادغام این پروژه به یک پروژهٔ چند ملیتی در اوایل سال ۱۹۹۰ کرد. این ایستگاه شامل گردونه‌های تحت فشار، ترسس خارجی، آرایه‌های خورشیدی و اجزای دیگر است که توسط موشک پروتون و موشک‌های سایوز از سوی روسیه و شاتل فضایی از سوی آمریکا به فضا پرتاب شده‌اند. این ایستگاه‌ها هم‌اکنون در مدار نزدیک زمین قرار دارند. ورود ایستگاه‌های فضایی به مدار زمین در سال ۱۹۹۸ آغاز شد و ایالات متحده در سال ۲۰۱۱ بخش مداری را تکمیل کرد. تعداد فضانوردان نخستین سفر سه نفر بوده‌است، که پس از فاجعهٔ کلمبیا کاهش یافت. ار ماه مه سال ۲۰۰۹، تعداد فضانوردان سفر شش نفر بوده‌است. این ایستگاه را می توان از زمین با چشم غیرمسلح دید. در سال ۲۰۱۲، بزرگترین ماهوارهٔ مصنوعی زمین با جرم و حجم بیشتر از ایستگاه‌های فضایی پیشین به فضا پرتاب شد. این پروژه، یک پروژهٔ مشترک میان پنج نهاد فضایی ناسا، آرکی‌آ (سازمان فضایی فدرال روسیه)، ژاکسا (آژانس کاوش‌های هوافضای ژاپن)، ایسا (سازمان فضایی اروپا) و سی‌اس‌آ (آژانس فضایی کانادا) است.[ مالکیت و استفاده از ایستگاه‌های فضایی در پیمان نامه‌ها و توافق نامه‌های بین دولتی مشخص شده‌است. ایستگاه‌ها برای استفاده به دو بخش تقسیم می‌شوند. یک بخش مورد استفادهٔ روسیه و بخش دیگر مورد استفادهٔ ایالات متحده و شرکای بین المللی دیگر قرار می‌گیرد. ایستگاه‌های سایوز و فضاپیمای پروگرس را سازمان دهی می‌کنند و فضاپیمای ترابری خودکار وظیفهٔ حمل و نقل وسایل نقلیه را بر عهده دارد و فضانوردان ۱۵ کشور مختلف به آن سفر کرده‌اند.[۵۰] پیش از پایان ماموریت شاتل فضایی، از آن‌ها برای انتقال بارها و فضانوردان استفاده می‌کردند. برنامهٔ ایستگاه فضایی بین‌المللی انتظار می‌رود که حداقل تا سال ۲۰۲۰ ادامه داشته باشد، اما ممکن است تا سال ۲۰۲۸ یا فراتر از آن ادامه یابد. خدمات تجاری مجدد (۲۰۰۶-تاکنون) فضاپیمای دراگن در ایستگاه فضایی بین‌المللی، ماه مه سال ۲۰۱۲ توسعهٔ خدمات تجاری مجدد (CRS) در سال ۲۰۰۶ با هدف ایجاد خدمات وسایل نقلیهٔ آمریکا به ایستگاه‌های فضایی بین‌المللی آغاز به کار کرد.[۵۲] توسعهٔ این وسایل نقلیه تحت یک قیمت ثابت، نقطهٔ عطف این برنامه بود. ناسا برای توسعهٔ این وسایل نقلیه به شرکت‌ها اعلام کرد که هر شرکتی این کار را توسعه ببخشد و موفق تر باشد، جایزه بودجه دلار آمریکا دریافت خواهد کرد و پس از آن نقطهٔ عطف این برنامه نابود شد.[۵۳] شرکت‌های خصوصی نیز این فرصت را غنیمت دانستند و برای یک سرمایه‌گذاری بزرگ وارد این کار شدند. در ۲۳ دسامبر ۲۰۰۸، ناسا برای خدمات تجاری اسپیس‌اکس و شرکت علوم مداری اوربیتال ساینسز کورپوریشن قرارداد امضا کرد. اسپیس‌اکس، فالکن ۹ و فضاپیمای دراگن را به ناسا ارائه داد. شرکت علوم مداری نیز موشک آنتارز و فضاپیمای ماکیان را به ناسا ارائه داد.[۵۶] ماموریت دراگون ۱، در ماه مه سال ۲۰۱۲ رخ داد.[۵۷] ماموریت ماکیان ۱ نیز انتظار می‌رود که در اواخر سال ۲۰۱۲ رخ بدهد. برنامه توسعهٔ خدمات تجاری هم‌اکنون نیازهای ایستگاه‌های فضایی بین المللی را فراهم می‌کند. به جز چند وسیلهٔ نقلیهٔ خاص که در فضاپیمای ترابری خودکار در ژاپن است.[۵۹] برنامه خدمه تجاری (۲۰۱۰-تاکنون) نشان ایستگاه فضایی بین‌المللی، پرچم ایالات متحده آمریکا، و نشان اس‌تی‌اس-۱۳۵ در کنار هم خدمهٔ توسعهٔ تجاری (CCDev) برنامه‌ای است که توسط ناسا در سال ۲۰۱۰ با هدف ساخت فضاپیماهایی که بتوانند حداقل چهار فضانورد را به ایستگاه فضایی بین‌المللی برسانند و پس از ۱۸۰ روز اقامت، آن‌ها را به زمین بازگردانند، آغاز به کار کرد.[۶۰] نقطهٔ عطف این برنامه هم مانند (CRS) قیمت ثابت آن اسن که نیاز به سرمایه‌گذاری بخش خصوصی دارد.[۵۳] در سال ۲۰۱۰، ناسا برندگان مرحلهٔ نخست این برنامه را اعلام کرد. در مجموع مبلغ ۵۰ میلیون دلار در میان پنج شرکت آمریکایی به منظور پژوهش برای پروازهای فضایی و توسعهٔ این فناوری در بخش خصوصی تقسیم شد. در سال ۲۰۱۱، برندگان مرحلهٔ دوم اعلام شدند و ۲۷۰ میلیون دلار در میان چهار شرکت تقسیم شد.[۶۱] در سال ۲۰۱۲، برندگان مرحلهٔ سوم نیز اعلام شدند و ۱٫۱ میلیارد دلار در بین سه شرکت تقسیم شد. انتظار می‌رود مرحلهٔ بعدی این برنامه از ۳ ژوئن ۲۰۱۲ به ۳۱ مه ۲۰۱۴ به تاخیر بیافتد. برندگان دور آخر این برنامه، اسپیس‌اکس برای ساخت فضاپیمای دراگن و فالکن ۹، و دو شرکت دیگر برای ساخت سی اس تی-۱۰۰، اتلس ۵، و دریم چیسر بودند.[۶۳] ناسا قصد دارد اتلس ۵ را به همراه دو فضانورد به فضا بفرستد. برنامه‌های بدون سرنشین (۱۹۵۸-تاکنون) ماموریت اعماق فضا، اجراشده توسط یک شاتل فضایی، سال ۱۹۸۹ بیش از ۱٬۰۰۰ ماموریت بدون سرنشین برای کشف زمین و سامانه خورشیدی طراحی شده‌است.] علاوه بر اکتشاف، ماهواره‌های ارتباطی نیز توسط ناسا راه اندازی شدند.] ماهواره‌ها به طور مستقیم از زمین و یا از فضاپیماها به فضا پرتاب می‌شوند و هر یک می‌توانند استقرار یابند و با یک موشک دورتر پرتاب شوند. نخستین ماهوارهٔ بدون سرنشین اکسپلورر ۱ در اوایل رقابت فضایی به فضا پرتاب شد. این ماهواره در ژانویه ۱۹۵۸، دو ماه پس از اسپوتنیک-۱ راه اندازی شد. ماهواره‌ها می‌توانند با تمرکز بر روی زمین و خورشید، میدان مغناطیسی و بادهای خورشیدی را اندازه گیری کنند.[۶۸] ماموریت اخیر ناسا، مربوط به برنامه اکسپلورر و تلسکوپ فضایی هابل بوده‌است که در سال ۱۹۹۰ به فضا پرتاب شد.[۶۹] حداقل چهار برنامهٔ بدون سرنشین برای سامانهٔ خورشیدی ساخته‌است. نخستین آن‌ها برنامه فضایی مارینر است در سال‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ ساخته شد و چند بار کره‌های زهره، مریخ و عطارد را مشاهده کرد. در کاوشگرهای فضایی تحت برنامهٔ مارینر، مارینر ۲ برای نخستین بار بر فراز سیاره‌ای پرواز کرد. مارینر ۴ برای نخستین بار عکس سیارهٔ دیگری را گرفت. مارینر ۹ نخستین کاوشگر سیاره‌ای مدارگرد بود و مارینر ۱۰ برای نخستین بار مانور کمک جاذبه‌ای انجام داد. در این روش ماهواره به سختی می‌تواند از سرعت سیارات و گرانش آن‌ها عبور کند و به مقصد خود برسد.[۷۰] فرود موفقیت آمیز برای نخستین بار در مریخ، توسط وایکینگ ۱ در سال ۱۹۷۶ صورت گرفت. بیست سال بعد، یک کاوشگر پتفایندر بر روی مریخ فرود آمد. پس از مریخ، مشتری برای نخستین بار توسط پایونیر ۱۰ در سال ۱۹۷۳ بازدید شد. بیش از ۲۰ سال بعد، کاوشگری به نام فضاپیمای گالیله به جو این سیاره فرستاده شد و نخستین فضاپیمایی شد که در مدار این سیاره قرار گرفت پایونیر ۱۱ برای نخستین بار زحل را در سال ۱۹۷۹ بازدید کرد. وویجر ۲ نخستین و تنها فضاپیمایی است که اورانوس و نپتون را در سال‌های ۱۹۸۶ و ۱۹۸۹ بازدید کرد. پایونیر ۱۰ نخستین فضاپیمایی است که سامانه خورشیدی را در سال ۱۹۸۳ ترک کرد. این فضاپیما برای مدتی دورترین فضاپیما بود، اما هر دو وویجر ۱ و وویجر ۲ از آن پیشی گرفتند. هر دو کاوشگر وویجر ۱ و ۲ حامل این پیام بودند که در فضا به جز زمین زندگی وجود دارد. مشکل سفرهای فضایی، ارتباطات ناقص می‌باشد. به عنوان مثال، ناسا حدود ۳ ساعت برای رسیدن سیگنال‌های رادیویی فضاپیماهای در راه پلوتو انتظار کشید. تماس با پایونیر ۱۰ در سال ۲۰۰۳ از دست رفت. هر دو فضاپیمای وویجر، هم‌چنان به کار در مرز بیرونی سامانهٔ خورشیدی و کشف فضای بین ستاره‌ای ادامه می‌دهند. در ۲۶ نوامبر ۲۰۱۱، ناسا آزمایشگاه علمی مریخ را راه اندازی کرد و ماموریت با موفقیت و فرود بر مریخ آغاز شد. مریخ‌نورد کنجکاوی با موفقیت در تاریخ ۶ اوت ۲۰۱۲ بر روی مریخ فرود آمد و در حال حاضر کار خود را با جستجوی مدارک و شواهد زندگی گذشته یا حال در مریخ آغاز کرده‌است. کاوشگرها شماره کاوشگر هدف تاریخ پرتاب تاریخ فرود خلاصهٔ عملیات ۱ رنجر ۶ ماه ۲۸ ژانویه ۱۹۶۴ ۳۰ ژانویه ۱۹۶۴ نخستین تصاویر نمای نزدیک از سطح ماه را به صورت تلویزیونی ارسال کرد. ۲ سارویوور ۱ ماه ۳۰ مه ۱۹۶۶ ۲ ژوئن ۱۹۶۶ فرود ملایم روی سطح ماه و ارسال هزاران تصاویر از نمای نزدیک ماه به زمین. ۳ سارویوور ۳ ماه ۱۷ آوریل ۱۹۶۷ ۲۰ آوریل ۱۹۶۷ نمونهٔ خاک ماه را آزمایش کرد. ۴ سارویوور ۵ ماه ۸ نوامبر ۱۹۶۷ ۱۰ نوامبر ۱۹۶۷ برای نخستین بار آزمایش‌های تجزیهٔ شیمیایی را در سطح یک جرم فضایی اجرا کرد. ۵ مارینر ۹ مریخ ۳۰ مه ۱۹۷۱ ۱۴ نوامبر ۱۹۷۱ حدود ۱ سال در مدار مریخ چرخید و تقریباً یک نقشهٔ کامل از سطح مریخ تهیه کرد. ۶ پایونیر ۱۰ مشتری ۲ مارس ۱۹۷۲ ۳ دسامبر ۱۹۷۳ پیش از رسیدن به مشتری از کمربند سیارکی میان مریخ و مشتری که تا آن زمان ناشناخته بود، عبور کرد. این کاوشگر حداقل ۷۵ واحد نجومی از خورشید فاصله گرفته و به سوی صورت فلکی گاو روان است و هم‌چنان به ارسال اطلاعات از حاشیهٔ خارجی منظومه خورشیدی ادامه می‌دهد. ۷ پایونیر ۱۱ مشتریزحل ۵ آوریل ۱۹۷۳ ۲ دسامبر ۱۹۷۴۱ سپتامبر ۱۹۷۹ پس از ۶ سال به سیارهٔ زحل رسید. این کاوشگر از سال ۱۹۹۵ به فرمان‌های زمینی پاسخ نداد و از کار افتاد. اینک حداقل ۵۲ واحد نجومی از خورشید فاصله گرفته و به سوی صورت فلکی سپر روان است. (بر خلاف جهت پایونیر ۱۰) ۸ مارینر ۱۰ عطارد ۳ نوامبر ۱۹۷۳ ۵ فویه ۱۹۷۴ به فاصلهٔ ۳۱۷ کیلومتری عطارد نزدیک شد و نخستین تصاویر از سطح عطارد را ارسال نمود. هم‌چنین وجود یک میدان مغناطیسی غیر منتظره در اطراف عطارد را تشخیص داد. ۹ وایکینگ ۱ مریخ ۲۰ اوت ۱۹۷۵ ۱۹ ژوئن ۱۹۷۵ به امکانات فرود روی مریخ، مجهز بود. آزمایشگاه، تجهیزات هواشناسی، پنجه‌های قابل انعطاف و دوربین‌های تلویزیونی هم داشت. به مدت چند سال، اطلاعات ارزشمندی از مریخ به زمین مخابره کرد. ۱۰ وایکینگ ۲ مریخ ۹ سپتامبر ۱۹۷۵ ۷ اوت ۱۹۷۶ مانند وایکینگ ۱ ۱۱ وویجر ۱ مشتری ۵ سپتامبر ۱۹۷۷ ۵ مارس ۱۹۷۹ نخستین کاوشگری که با موفقیت تصاویر و اطلاعات دقیق از زحل مخابره کرد. ۱۲ وویجر ۲ مشتریزحلاورانوسنپتون ۲۰ اوت ۱۹۷۷ ۹ جولای ۱۹۷۹۲۶ اوت ۱۹۸۱۲۴ ژانویه ۱۹۸۶۲۵ اوت ۱۹۸۹ تعداد ۴ نوار حلقه‌ای و ۱۰ ماه جدید در اطراف اورانوس کشف کرد.هم‌چنین ۶ ماه جدید در اطراف نپتون شناسایی نمود.هر دو کاوشگر وویجر ۱ و ۲، مرزهای منظومهٔ خورشیدی را پشت سر گذاشته‌اند ولی هم‌چنان به ارسال اطلاعات، ادامه می‌دهند.وویجر ۱ در فاصلهٔ ۷۶ واحد نجومی به سوی صورت فلکی حوا روان است و دورترین پیک زمینی در گسترهٔ فضا است. ۱۳ پایونیر ۱۲ (ونوس ۱) زهره ۲۰ مه ۱۹۷۸ ۴ دسامبر ۱۹۷۸ از یک ماهوارهٔ مدارگرد و ۵ کاوشگر جوی، استفاده شد که ضمن آزامایش سطح زهره، سطح آن را نقشه برداری کرد. ۱۴ پایونیر ۱۳ (ونوس ۲) زهره ۸ اوت ۱۹۷۸ ۹ دسامبر ۱۹۷۸ مانند پایونیر ۱۲ (ونوس ۱) ۱۵ ماژلان زهره ۴ مه ۱۹۸۹ ۱۰ اوت ۱۹۹۰ این کاوشگر از روی فضاپیمای شاتل پرتاب شد و تصاویری از زهره، مخابره کرد. ۱۶ گالیله مشتری ۱۸ اکتبر ۱۹۸۹ ۴ دسامبر ۱۹۹۶ تصاویر و اطلاعاتی از مشتری، مخابره کرد. این فضاپیما، در سال ۱۹۹۵ کاوشگر کوچکتری را به سوی مشتری پرتاب کرد، که اطلاعاتی دربارهٔ جو مشتری، ارسال نمود. ۱۷ رهیاب مریخ (پتفایندر) مریخ ۴ ژوئیه ۱۹۹۷ ۷ دسامبر ۱۹۹۵ روی مریخ فرود آمد و یک ماشین مریخ نورد ۶ چرخی و کوچک را در سطح کره، پیاده کرد. مریخ نورد از روی زمین هدایت می‌شد. ۱۸ کاسینی زحل ۱۵ اکتبر ۱۹۹۷ ژوئن ۲۰۰۴ در مدار زحل در گردش است و یک کاوشگر کوچکتر را در اواخر سال ۲۰۰۴ به درون جو ماه زحل، موسوم به تیتان، ارسال کرد. ۱۹ روح (اسپیریت) مریخ ژوئن ۲۰۰۳ ۲۴ ژانویه ۲۰۰۴ فرود به دشت موسوم به مریدیان (نصف النهاری)، کسب رکورد در صعود به قلهٔ ۱۰۷ متری موسوم به هازبند. ۲۰ فرصت (اوپورچونیتی) مریخ ژوئیه ۲۰۰۳ ۴ ژانویه ۲۰۰۴ فرود در دهانهٔ گوس در نزدیکی ناحیهٔ استوای مریخف علی رغم دورهٔ عملیات ۳ ماهه، تا اوایل سال ۲۰۰۶ هنوز کار می‌کرد. در جدول بالا، بیست کاوشگر فضایی مهم ناسا با خلاصهٔ عملیات و دیگر مواردشان داده شده‌است. فعالیت‌های اخیر و برنامه‌ریزی فضاپیمای اوریون چرخ مریخ‌نورد کنجکاوی در مریخ پژوهش‌های ناسا در اعماق مریخ و زحل و مطالعات انجام شده از زمین و خورشید است. دیگر فضاپیماهای ناسا به پژوهش‌های خود در عطارد، کمربند سیارکی، مشتری، پلوتو و فراتر از آن ادامه می‌دهند. تا به حال هیچ فضاپیمایی به پلوتو نرسیده‌است. نیوهورایزنز برای رسیدن به پلوتو در سال ۲۰۰۶ راه اندازی شد و در حال حاضر در مسیر پلوتو است و حدوداً در سال ۲۰۱۵ به این سیاره خواهد رسید. این کاوشگر با استفاده از نیروی کمک جاذبه‌ای در سال ۲۰۰۷ به مشتری رسید و برخی از ماه‌های این سیاره را بررسی کرد. فضاپیمای ماون به مطالعهٔ اتمسفر مریخ خواهد پرداخت. در تاریخ ۴ دسامبر ۲۰۰۶، ناسا اعلام کرد پایگاهی دائمی در کرهٔ ماه خواهد ساخت. ساخت این پایگاه تا سال ۲۰۲۰ یا ۲۰۲۴ به طول می‌انجامد. این پایگاه، یک پایگاه کاملاً کاربردی برای بهره‌برداری از منابع ماه‌است. با این حال در سال ۲۰۰۹، کمیتهٔ آگوستین این برنامه را غیرقابل تحمل دانست. در سال ۲۰۱۰، باراک اوباما بسیاری از برنامه‌های ناسا از جمله پایگاه ماه را متوقف کرد و به ناسا گفت که باید تمرکزشان روی ماموریت‌های سرنشین‌دار به سیارک‌ها و مریخ و هم‌چنین گسترش پشتیبانی از ایستگاه‌های فضایی بین‌المللی باشد. در سپتامبر ۲۰۱۱، ناسا اعلام کرد که یک برنامهٔ فضایی به منظور توسعهٔ خودروی بالابر سنگین را آغاز خواهد کرد. جشن ناسا با فرود موفقیت‌آمیز مریخ‌نورد کنجکاوی در سطح مریخ در تاریخ ۶ اوت ۲۰۱۲، ناسا مریخ‌نورد کنجکاوی را بر روی مریخ فرود آورد. در ۲۷ اوت ۲۰۱۲، مدیر ناسا چارلز بولدن، از روی کنجکاوی برای نخستین بار صدای ضبط شده خود را در سطح مریخ را پخش کرد. سلام. من چارلز بولدن هستم، مدیر ناسا، من از راه قابلیت پخش مریخ‌نورد کنجکاوی که در حال حاضر در سطح مریخ است، صحبت می‌کنم. از آغاز زمان، بشر حس کنجکاوی داشته‌است، ما به طور مداوم به دنبال زندگی جدید... امکانات جدید در فراسوی افق هستیم. من می خوام به مردان و زنان خانوادهٔ ناسا و هم‌چنین شرکای تجاری‌مان تبریک بگم، ما گامی فراتر از مریخ نهادیم. این دستاورد فوق العاده‌است. فرود مریخ‌نورد در مریخ آسان نیست-دیگران تلاش کرده‌اند-تنها آمریکا به طور کامل موفق است. سرمایه‌گذاری ما در حال دستیابی است... ما با استفاده از دانش خود امیدواریم که زندگی روی مریخ در گذشته یا آینده را پیدا کنیم و شما از سیارهٔ خودتان به ما بگویید. مریخ‌نورد کنجکاوی مزایایی به زمین آورد و الهام‌بخش نسل جدید از دانشمندان و کاشفان است، و به عنوان یک ماموریت بشر برای آینده‌ای نه چندان دور آماده‌است. با تشکر از شما. رهبری چارلز فرانک بولدن جونیور، مدیر ناسا لری گارور، معاون مدیر ناسا مدیر بالاترین مقام ناسا است و عنوان مشاور ارشد علم فضا را از رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا دریافت می‌کند. مدیریت ستاد ناسا در واشینگتن دی. سی. واقع شده‌است. نخستین مدیر ناسا دکتر کیت گلنان بود و در دوران خود پروژه‌های متفاوتی به منظور توسعهٔ پژوهش‌های فضایی در ایالات متحده آمریکا به ارمغان آورد. برخی از مدیران مانند ریچارد ترالی (مدیریت ۱۹۹۲-۱۹۸۹) فضانورد شده‌اند. در ۲۴ مه ۲۰۰۹، باراک اوباما، چارلز بولدن را نامزد مدیریت ناسا و لری گارور را نامزد معاون اداری ناسا کرد. بولدن توسط مجلس سنای ایالات متحده در تاریخ ۱۵ ژوئیه ۲۰۰۹، به عنوان دوازدهمین مدیر ناسا انتخاب شد. لری گارور نیز به عنوان معاون مدیر ناسا انتخاب شد امکانات مونتاژ، کنترل و ره اندازی خودرو در پایگاه فضایی کندی مجتمع آزمایشگاه پیشرانه جت در پاسادینا، کالیفرنیا ناسا مراکز پژوهشی از جمله مرکز پژوهشی ایمز ناسا، آزمایشگاه پیشرانه جت، مرکز پرواز فضایی گادرد، مرکز فضایی جانسون، پایگاه فضایی کندی، و پایگاه فضایی مارشال دارد. برخی امکانات برای خدمت به یک پروژه به دلایل تاریخی و اداری است. ناسا در مرکز فضایی کندی، راه‌آهن خط کوتاه کشیده‌است تا هواپیماهای ویژه‌شان به عنوان مثال دو بوئینگ ۷۴۷ که دو شاتل فضایی مدارگرد را حمل می‌کردند، از آن استفاده کنند. مرکز فضایی جان اف کندی (KSC)، یکی از شناخته شده ترین امکانات ناسا می‌باشد. این پایگاه برای پروازهای فضانوردان ایالات متحده در فضا، در سال ۱۹۶۸ راه اندازی شد. اگر چه در حال حاضر انسانی از این پایگاه به فضا پرتاب نمی‌شود، اما این پایگاه در حال راه اندازی امکانات پرتاب موشک بدون سرنشین آمریکا در برنامه‌های فضایی غیر نظامی مجاور ایستگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال، فلوریدا است. یکی دیگر از امکانات مهم ناسا، مرکز پروازهای فضایی مارشال در هانتسویل، آلاباما است که در آن موشک ساترن ۵ و اسکای‌لب توسعه یافته‌اند. آزمایشگاه پیشرانه جت (JPL) یکی از آژانس‌های فضایی ناسا است که اکسپلورر ۱، نخستین ماموریت فضایی آمریکا را به فضا پرتاب کرد. بودجه بودجه ناسا بین سال‌های ۲۰۱۴-۱۹۶۲، به عنوان درصد از بودجه ظام فدرالی ایالات متحده گرفته شده‌است و در سال ۱۹۶۶ به اوج خود رسیده‌است. نوشتار اصلی: بودجه سازمان ناسا در اوایل سال ۱۹۷۰، بودجهٔ ناسا ۱% از بودجهٔ نظام فدرالی ایالات متحده آمریکا بوده‌است. اما به طور خلاصه، در سال ۱۹۶۶، در طول برنامه فضایی آپولو ۳٫۳% شد و به اوج خود رسید. در یک نظرسنجی در سال ۱۹۹۷، آمریکایی در پاسخ گفتند که بودجهٔ متوسط ناسا باید ۲۰% از بودجهٔ نظام فدرالی آمریکا باشد.
+ نوشته شده در چهارشنبه پانزدهم آذر ۱۳۹۱ ساعت 16:28 توسط ابوالفضل شیعه
|